پیش‌نوشت

این یک متن با رنگ و بوی دینی و اعتقادی نیست. قرار نیست از دید مذهبی به آن نگاه کنیم. فقط قرار است کمی فکر کنیم و در استفاده از کلمات دقت کنیم. هدف من از نوشتن این متن فقط یادآوری به خودم است. که در حرف زدن بیشتر دقت کنم. که در گوش دادن به حرف دیگران هم بیشتر دقت کنم.

اول

«موفق باشی»؛ یعنی اینکه برات آرزوی موفقیت می‌کنم. پس انگار رنگ و بوی آرزو دارد. پس فردی که این عبارت را می‌گوید، به موفقیت من شک دارد. اما او چه می‌داند که موفقیت من فقط به تلاش خودتان بستگی دارد. شاید عده‌ای بگویند چقدر مغرور هستید. خدا آدم مغرور را زمین می‌زند. باید به آنها بگوییم: مغرورتر از من در این دنیا بسیار زیادند. ای کاش خداوند آدم مغرور را زمین می‌زد. که اگر مهلت نمیداد و زمین می‌زد، جهان کنونی ما بسیار جای زیباتری بود.

دوم

«ان‌شاءالله موفق می‌شوی»؛ یعنی اینکه اگر خدا بخواهد موفق می‌شوی. یعنی چه؟؟ یعنی اگر خدا بخواهد. مگر می‌شود که خدا نخواهد من موفق شوم. مگر خدا بد من را می‌خواهد؟ مطمئنم خداوند هم می‌خواهد من موفق شوم. پس چرا می‌گوییم «ان‌شاءالله»؟ فکر می‌کنم مردم برای توجیه ضعیف بودن اراده خودشان از این واژه استفاده می‌کنند. آنها احساس قربانی بودن می‌کنند.

سوم

اغلب مردمی که در اطرافم هستند، کتاب نمی‌خوانند. آنها اصلا نمی‌دانند کتاب چیست. و اصلا چرا باید کتاب بخوانیم. آنها فقط می‌دانند که باید کار کنند. باید شکم زن و بچه را سیر کنند. آنها جان یک موجود زنده دیگر را می‌گیرند تا از گوشتش بخورند. بعضی از آنها خطرناک هستند. یعنی با کتابخوان‌ها دشمنی خونی دارند. بعضی از آنها اتومبیل گرانقیمت سوار می‌شوند که قسطی خریده‌اند. درحالی که دندان پوسیده در دهان دارند.

چهارم

شاید انتظار دقیق حرف زدن از چنین مردمی، بیهوده و پوچ باشد. اما آنها بی‌رحمانه تولید مثل می‌کنند و روز به روز تعدادشان زیاد می‌شود. در حالی که گروه اندیشه ورز و کتابخوان روز به روز منزوی‌تر می‌شوند. اما بدانیم که منزوی بودن دلیل بر افسردگی نیست. بلکه عاملی برای رشد بیشتر است. آدم وقتی مطالعه‌اش از یک حدی بیشتر شد، خودش را به لحاظ فکری از جامعه جدا می‌بیند (برتر نه). برای رشد کردن چاره‌ای نیست جز تنهایی و انزوا (از نوع مثبت).

پنجم

ای کسی که می‌گویی «موفق باشی»؛ باید بگویم نیازی به آرزوی موفقیت تو ندارم. چون اگر برای هدفی تلاش کنم، به آن خواهم رسید. چه ۱ سال طول بکشد، یا صد سال. فقط کافیست به اندازه کافی تلاش کنم. همین! بهتر است به جای آرزوی موفقیت، آرزو کنی انرژی بیشتری برای طی کردن مسیر رسیدن به هدف داشته باشم. از هیچکس هیچ چیزی نمی‌خواهم به جز یک چیز؛ سعدی شیرین سخن می‌فرماید:

امیدوار بود آدمی به خیر کسان مارا به خیر تو امید نیست. شر مرسان!

---

در آخر

این یک نوشته انگیزشی نیست. فقط یادآوری و تذکر به خودم است نسبت به یک باور محدود کننده و خطرناک. پس فقط بخوانید و بگذارید و بگذرید.

یعقوب دلیجه

۱۳ مهر ۱۳۹۹