برنده، سنگ‌های انسان‌ها را جذب می‌کند. سنگ‌هایی که در طول زندگی به سمت‌شان پرتاب شده. اما بازنده دلسوزی مردم را جلب می‌کند. دومی با استفاده از دلسوزی مردم، بدبختی خود را بزرگتر جلوه می‌دهد. اولی هم که از سنگ‌ها برای هموار کردن مسیر خود استفاده می‌کند. تفاوت در مدل ذهنی است.

نگرش در دست خودمان است. زندگی کردن با مدل فکری انسان اول، ما را توقف ناپذیر می‌کند. همچون قطاری که سنگ‌ها بر تغییر مسیر حرکتش کارگر نیستند. زندگی با مدل دوم، بعد از مدتی از ما یک موجود دوست داشتنی و ترحم انگیز ایجاد می‌کند.

البته یادمان نرود که انسانهای گروه اول ممکن است زمانی در زمره گروه دوم بوده باشند. همین تغییر مسیر که به ندرت اتفاق می‌افتد، باعث خاص بودن آنهاست. گروه اول، جامعه بسیار اندکی را تشکیل می‌دهند. اغلب ارزشمندی، طبیعت چیزهای کمیاب است.

در عصر سلطه غیر مستقیم شبکه‌های اجتماعی و شبیه بودن رفتار، گفتار، ظاهر و حتی طرز فکر انسانها، بد نیست کمیاب باشیم.